قراردادهای اجرای ساختمان در ایران به انواع مختلفی تقسیم می‌شوند که بر اساس شرایط پروژه، نیازها و توافق طرفین تعیین می‌گردند. این قراردادها شامل قراردادهای پیمانکاری، مدیریت پیمان، قراردادهای EPC، و قراردادهای مشارکتی است.

قرارداد پیمانکاری: در این نوع قرارداد، کارفرما اجرای پروژه را به پیمانکار واگذار می‌کند. پیمانکار متعهد به اجرای پروژه طبق مشخصات فنی و در بازه زمانی مشخص است. هزینه‌ها معمولاً به‌صورت مقطوع یا براساس مترمربع محاسبه می‌شوند.

مدیریت پیمان: در این روش، کارفرما هزینه‌های اجرای پروژه را تأمین کرده و پیمانکار به‌عنوان مدیر پروژه وظیفه نظارت، برنامه‌ریزی و هماهنگی تیم اجرایی را بر عهده دارد. این قرارداد بیشتر در پروژه‌های پیچیده استفاده می‌شود.

قرارداد EPC (مهندسی، تأمین کالا و ساخت): در این نوع، پیمانکار کل فرایند طراحی، تأمین مصالح و اجرای پروژه را انجام می‌دهد. این روش برای پروژه‌های بزرگ و صنعتی بسیار رایج است.

قرارداد مشارکتی: در این مدل، کارفرما و پیمانکار در هزینه‌ها و سود پروژه شریک می‌شوند. این قرارداد برای پروژه‌های ساختمانی با ارزش افزوده بالا مناسب است.

انتخاب نوع قرارداد به نوع پروژه، بودجه و اهداف طرفین بستگی دارد و تأثیر بسزایی بر موفقیت پروژه دارد.